Wanneer overheidsgelden beschikbaar zijn, ontstaat er een lange wachtrij van oplichters die er wel raad me weten. Het pand de Standaard behoefde geen andere renovatie dan twee beschermde monumentale onderdelen die gerestaureerd moesten worden. Voor 80.000 kon dit gemakkelijk worden gedaan.
Maar dat is niet het maximale bedrag waar je bij het Nationaal Restauratie Fonds je handjes voor kunt ophouden.
Als groep individuen kon het bestuur 'namens' alle eigenaren meer dan 200.000 Euro aanvragen. Daartoe had het NRF geen bewijs van vertegenwoordiging nodig, of aannemelijke berekening van de aandelen van de verschillende eigenaren, zoals die in de splitsingsakte staat. Die akte had het NRF ook niet nodig.
Bedragen kon men uit de duim zuigen en aan het NRF voorleggen ter automatische goedkeuring. Dit forceerde andere eigenaren tot schulden die middels incassobureau's en beslaglegging konden worden geïnd, uiteraard als individuele gevallen.
Hoera, een 'liquiditeitsoverschot' aan onterecht geïncasseerde gelden dat de renovatie hen opleverde stopten de initiatiefnemers in hun zakken. Beter nog, de goedkeuring van de afrekening door het NRF is van andere bedragen dan wat de renovatie in werkelijkheid kostte.
Het BBM dat de rekeningen checkt accepteert elk bonnetjes als het maar uitkomt op het voorgespiegelde totaal.
Natuurlijk hebben het NRF en het BBM niets te doen met deze oplichterij, zij faciliteren het alleen met een systeem dat oplichters helpt anderen te tillen met hun goedkeuring.
In het pand De Standaard deed het NRF nog een beetje beter: het werk kon beginnen voordat de de eigenaren hun aanvraag voor de lening hadden ingediend, waarmee de bezwaren van de monumentenzorg ondergeschoffeld konden worden. Het werk dat brons zou vervangen met goedkoper materiaal werd echter stilgelegd; wie was toch de idioot die Monumentenzorg belde?! |